Kolekcjonowanie płyt to zajęcie, które zyskuje na popularności. Paradoksalnie w dobie cyfrowych formatów dźwięku, nabywcy wysoko cenią sobie obcowanie z materialnymi nośnikami, których można dotknąć oraz postawić na półce. Przedmiot, taki jak płyta, zyskuje charakter nie tylko użytkowy, lecz także estetyczny i stanowi o stylu życia właściciela.
Kolekcjonerzy zdeklarowani i okazyjni
Zasadniczo kolekcjonerzy, którzy zbierają płyty winylowe z muzyką klasyczną dzielą się na dwa typy. Pierwszy z nich to kolekcjonerzy serii płyt, dla których liczy się nie tylko autor dzieła, lecz także wykonanie, orkiestracja, a także miejsce i czas dokonanego nagrania. Szczytem jest zwracanie uwagi na wydawcę oraz kolejny „press” czyli tłoczenie płyty. Te najbardziej pożądane są określane mianem „first press” czyli pierwsze tłoczenie z matrycy.
Drugim typem kolekcjonera jest człowiek zbierający nagrania „do słuchania” bądź jak mawia się w środowisku miłośników winyli „grania”. Wśród utworów muzyki klasycznej także można znaleźć „przeboje”, których frazy często wykorzystywane są w muzyce popularnej. Podobnych zapożyczeń doczekały się zarówno arie operowe, jak i części symfonii, a także mniejsze objętościowo tańce lub pieśni. Dobrym przykładem przeboju muzyki klasycznej są „Tańce połowieckie” z „Kniazia Igora” Borodina lub „Cztery Pory Roku” A. Vivaldiego.
Niezależnie od typu kolekcjonera, pewne elementy są niezmiennie istotne. To dobry lub bardzo dobry stan płyty, nienaganna szata edytorska i kompletność wydania.
